Het stond al een poos in de agenda, bijna was het zover.
Maar eerst nog even de dinsdag ervoor, bij elkaar komen voor de shirtspresentatie en bespreken wat we denken nodig te hebben, en wie het meeneemt. Ook beloofden we daar allemaal plechtig aan elkaar om ervoor te gaan!
We hadden met z’n allen bij het monument op de afsluitdijk afgesproken. Toen de club compleet was gingen we op weg naar, het toch nog verre, Assen.
Daar aangekomen was het al behoorlijk bedrijvig en de eerste tegenvaller diende zich al aan: in tegenstelling tot het jaar ervoor, mochten we dit maal niet met de auto het terrein op. Dus moesten we alle spullen naar onze plek sjouwen. Dan merk je pas echt dat er veel te sjouwen is. .
Er waren teams die al vaker met dit bijltje hadden gehakt. Stapelbedden terras-heaters, fietsenrekken, partytenten, Tacxen en spinfietsen waren meegenomen. Er stond zelfs een heus bankstel bij een van de tenten!
We hadden een mooie pagode tent toegewezen gekregen, alle teamtenten stonden op een soort binnenterrein waaromheen het parcours liep. Dit was ontzettend goed bedacht omdat die hele ring gebruikt kon worden voor de bidonwissel, met daarin de transponder. Hierdoor stond niemand elkaar in de weg en zouden de wissels erg soepel plaatsvinden.
Nadat we de tent hadden ingericht was het tijd voor een parcoursverkenning.
We reden met ons team de ronde, onderweg analyserend waar je zou kunnen inhalen etc. Hierbij bedacht ik dat het niet zo’n heel zwaar rondje zou worden. Niet veel hoogteverschil en behoorlijk lange stukken waar je “gewoon” het grote blad kon gebruiken. Mooie stukken technische singletrack. Het zat er allemaal in. Sterker nog het leek mij een makkie.
Na de parcoursverkenning vond de briefing plaats voor alle bikers en om 13:00 uur zou er gestart worden.
Linda zou het spits afbijten. Ze was dan ook licht gespannen en maakte zich wat zorgen om de rennende start. Hierbij staan of liggen alle fietsen op een rij, of aantal rijen en moet je na het startschot naar de fiets rennen. Zoals verwacht was de start chaotisch, sommige bikers moesten door de achterste rijen met fietsen, die met een deels ingegraven wiel in het zand overeind bleven staan, om zodoende bij hun vooraan geparkeerde fiets te komen.
Hierdoor vielen er natuurlijk fietsen om en men kon zo snel z’n eigen fiets niet vinden. Nadat bijna iedereen op de fiets zat reden ze zo’n 200 meter door het mulle zand om vervolgens af te moeten stappen voor de eerste opstopping. Dit was een kort stukje singletrack waar echt niet ingehaald kon worden. Dus alle moeite om snel bij je fiets te komen na de start, was voor de meeste bikers vergeefs geweest.
Nadat alle bikers deze flessenhals achter zich hadden gelaten begon de wedstrijd eindelijk.
De spanning begon bij ons te stijgen, langzaam aan kwamen de eerste bikers al door. Onze volgende biker: Bas stond al klaar in de wisselstrook. Vol spanning wachtten we op Linda die logischerwijs ook behoorlijk oponthoud ondervond bij de start. Daar kwam ze aan, Blasing snel opstappen, stukje fietsen, handje uit om de bidon van Linda in z’n hand gedrukt te krijgen en toen stoof hij er vandoor.
We vlogen allemaal op Linda af: “Hoe was het?”, “Heb je veel ingehaald?”, “hoe voel je je?”
Kortom we wilden zoveel mogelijk voorbereid zijn op hetgeen ons nog stond te wachten.
Na Blasing was het mijn beurt. Ik stond alvast klaar in de wisselstrook. Nu begon ook bij mij de wedstrijdstress toe te nemen. Een blik op m’n hartslagmeter bevestigde dit: 136 bpm en nog geen millimeter bewogen! Daar kwam Blasing, ik begon langzaam aan te fietsen, verhoogde mijn snelheid, kreeg de bidon in m’n hand gedrukt, stak ‘m in de (overigens niet mooi bij mijn fiets passende
) bidonhouder en ging aan de bak.
Ik reed als een gek door de wisselstrook, onder de tijdregistratie door om, kort daarna een tricky scherp bochtje naar links te maken en daarna het mulle gedeelte van het strandje op te stormen. Rechts blijven rijden en zoveel mogelijk het harde gedeelte proberen te berijden. Nu het kleine stukje singletrack waar de opstopping bij de start plaatsvond. En ook ik vond daar iets oponthoud. Vóór mij waren drie bikers met elkaar in strijd om een scherp knikje naar links te pakken. Helaas was dit qua breedte niet berekend op dit aantal bikers, dus schoten er een aantal voetjes aan de grond, remmen piepen en gevloek achter me. Het was waarschijnlijk nog geen 2 seconden maar het leek eeuwig lang te duren voordat de weg weer vrij was. Hier had ik, met het oog op de stukjes die nog zouden volgen, niet veel zin in dus schakelde ik nog een tandje bij en liet een flinke sliert bikers achter me.
De eerste drukte achterlatend viel het me op dat ik pas door één snellere biker werd ingehaald.
Dit was op een paadje, singletrack breed, langs een meertje. Op dit paadje werd je aardig door elkaar geschud. Je stuiterde zowat van je fiets af. Enig voordeel is dat je hier wel lekker over het gras kon inhalen of ingehaald worden. Hierna linksaf een stukje schelpenpad om daarna rechtsaf een strandje op te duiken. Hier reed je langs de waterlijn, lekker harde en niet al te zware ondergrond. Daarna weer naar rechts over een paadje als bij het meer, alleen dit hobbelde gelukkig niet zo. Daarna een flauwe bocht naar links en hierna volgde een flauw maar voelbaar klimmetje.
Daarna een klein bobbeltje met een knikje naar links, een afdalinkje door gras met onderin een bocht naar rechts gevolgd door een wat pittiger klimmetje, maar dit mag geen naam hebben. Hierna eindelijk linksaf het bos in. Dat was donker! Even wennen aan het (gebrek aan) licht terwijl je de eerste bochtjes pakt. Dit was het eerste technische stukje. Ik vervolgde mijn weg links en rechts sturend, remmen en weer aanzetten. Kwam bij een verhard stukje om bijna meteen weer links omhoog te klimmen. Dit was het enige lastige stukje klimwerk van het parcours. Snel naar het kleine blad omhoog beuken, zorgen dat je achterwiel grip houdt en dat je voorwiel niet loskomt en dit allemaal met nog meer van die gekken achter je. Weer een afdalinkje, stukje asfalt en nu rechts het bos in en weer allerlei korte bochtjes nemen in combinatie met remmen, aanzetten, roepen, inhalen, achterom kijken. Best druk haha. Aan het eind van dit traject volgt een korte steile afdaling, gevolgd door een klimmetje met meteen een bijna haakse bocht naar links (dit stuk bleek achteraf, voor de veiligheid, ‘s nachts verlicht te zijn) gevolgd door een bochtje naar links met aan het eind een kort afdalinkje, net geen “drop off” Lastige van dit stukje is, dat je onderaan meteen haaks naar rechts moet. Hierna kwamen de wat snellere stukken met meer kansen om in te halen. Lekker het grote blad erop en rossen maar. Links en rechts bikers inhalen alsof je leven ervan af hangt. Na verloop van tijd weer een stuk technisch traject alleen is dit er wel een waar je aardig de snelheid erin kunt houden. Hierna weer een mooie strook waar je hard kunt gaan gevolgd door een stukje “ heen en weer” door een diepe greppel. Direct uit de greppel naar rechts en daar zie je de lichten van het wedstrijdterrein al. Nog even extra eruit trappen wat je nog hebt, vliegen over de wisselstrook, speciaal hiervoor hadden ze een kalklijn getrokken zodat de wisselaars en de doorrijders elkaar niet in de weg zaten. Bij het laatste bochtje over het wisselterrein de bidon vast uit de houder graaien, kijken of Gab al op de fiets zit, bidon in de hand drukken “hebbes?”, “Ja” en weg is Gab. Ik kan even uitrijden en me verbazen over hoe lekker het ging. Ik zet m’n fiets bij de tent en ben echt leeg!
Na verloop van tijd komt Gab binnen en wisselt de bidon met Cassidy, daarna komt Terro aan de beurt, gevolgd door Schwalbe en deze wisselt weer met Jaap. Allemaal zetten we mooie tijden neer en valt het me op dat iedereen zich volledig focust op presteren. "Laten we dat vasthouden" denk ik nog. We hebben prachtig weer (als er nou nog eens iemand beweert dat het altijd regent als ik mee ben, grrr)
We houden zo goed en kwaad als het gaat elkaars rondetijden in de gaten iedereen heeft wel een telefoon met stopwatch dus alle telefoons gingen van hand tot hand.
Oetzi en Dolfie kwamen nog gezellig langs. Ook Gab,s vriend Tom kwam “even” kijken.
Is altijd meer dan welkom ter morele ondersteuning.
Het is nu tijd voor mijn tweede ronde.
Ik ben een stuk relaxter dan de eerste keer, ik ken nu het gevoel en het ging hartstikke goed dus…..
Ik krijg de bidon in m’n hand gedrukt van Blasing en ik ga er als een gek vandoor, ai ai dat is toch even wat vervelender dan in het begin, misschien duurt het herstel toch wat langer dan ik dacht. Maar goed, gewoon trappen want zo’n zwaar parcours is het nou ook niet.
Ik kom weer aan in het mulle stukje zand, dat voelt al echt zwaarder aan, daarna weer dat stukje langs het meer, “man man, het lijkt wel veel meer te hobbelen” dacht ik.
Dan langs het strandje “het lijkt wel of die grond veel meer zuigt dan de eerste keer”
Dan het eerste flauwe klimmetje “wat is er aan de hand, loopt er iets aan of zo, ik moet wel heel veel kracht zetten, hè ik moet zelfs terugschakelen” daarna de klim vlak voordat ik het bos in ga. Dat gaat wel weer aardig omdat ik wordt aangemoedigd, ik haal zelfs nog iemand in. Deze biker komt me dertig seconden later in het technische stuk op zo’n mooie manier voorbij dat ik het niet kan laten om te zeggen: “netjes man!” Het technische stuk is nu ook een stukje zwaarder, dit geldt helaas ook voor de snellere stukken. Tijdens deze ronde kom ik weer met beide voetjes op de grond. Het gaat nog steeds lekker maar niet vanzelf.
Elke ronde dat ik aan de beurt ben voelt minder aangenaam. Gelukkig ben ik niet de enige die dat gevoel heeft. Om de beurt rijden we plichtsgetrouw en op de top van ons kunnen de rondjes. De saamhorigheid is groot. We staan tot nu toe elfde van de zestien gemengde teams FUN.
Dus er wacht ons nog een uitdaging!
Het wordt langzaam aan donker en de lampjes worden geïnstalleerd.
We hadden besloten om vanaf 22:00 uur het nachtschema te gaan rijden. Dit houdt in: twee ronden per persoon achter elkaar zodat de overige teamleden nog wat nachtrust kunnen pakken.
Naast degene die rijdt, blijven de biker die erna rijdt en de biker die daarna rijdt wakker voor calamiteiten en morele ondersteuning.
Linda gaf aan liever te beginnen met één ronde in het donker in verband met de verlichting.
Ze rijdt haar ronde in het donker en het resultaat is zo niet Linda-like.
Blasing is de eerste die de twee rondes achter elkaar rijdt. Op en top verlicht gaat hij van start. Een aantal bikers kruipt al in de slaapzak, elk beetje slaap vannacht is meegenomen.
Om de beurt ondergaan we ons nachtelijke lot. Best lekker zo’n warme slaapzak maar de plicht roept.
Uiteindelijk is het erg gaaf om met voldoende verlichting door het donkere bos te crossen.
Dat had ik zeker niet willen missen.
Ons schema, slap ge-OH, supporten en gesnurk voert ons door de nacht, langzaam aan wordt het licht en maken we het lijstje van twee ronden achter elkaar af. We zijn inmiddels doorgeschoven naar een zevende plaats! Omdat Linda begon met één eerste ronde in het donker zou ze bij het ochtendgloren alsnog twee ronden achter elkaar rijden. Nou dat hebben we geweten hoor, ze heeft haar donkere verloren tijden zeer goed hersteld!
Uiteindelijk waren we allemaal aan het aftellen en uitrekenen hoeveel ronden we per persoon nog moesten rijden. De inspanning en het tekort aan slaap begon zijn tol te eisen.
We waren dan ook allemaal blij dat het 13:00 uur werd en dat het erop zat. Helaas voor Blasing moest hij alsnog zijn rondje rijden.
Ik heb een fantastisch leuk en zwaar weekend gehad en heb genoten van het teamwerk, de toewijding en het doorzettingsvermogen van ons allemaal
Jongens (m/v) het was gewoon top, bedankt!
