Zoals
elk jaar wordt door Napoleon een veldtocht georganiseerd rond Den
Helder. Hij doet dat om de mannen en vrouwen in en rond Den Helder
wat vertier te bieden. Waar het vroeger met paard (en wagen) ging
wordt nu de mtb aanbevolen als vervoermiddel. Het doel van de tocht
is om te starten en ook weer bij de start te eindigen, dat lukt
natuurlijk wel als je de route bordjes volgt, soms ook niet...
Samen
met newbe Remco vat ik het plan op om op de uitnodiging van HRTC DOK
in te gaan en me te melden bij de start. Wat vroeg zitten we al aan
de koffie in de barakken van de legerleiding waar de officieren van
Nap (zo zal ik hem in 't vervolg noemen) wat onrustig heen en weer
rennen.
Tegen
negenen komt er beweging in het leger mtb-ers en posteren we ons bij
de start waar het geschut al staat opgesteld. Met een daverende klap
(de eerste rijders zullen geen last meer hebben van het gezeur over
de modder) gaat de eerste groep van start. Om het hoefgetrappel wat
te doseren op het parkoers van de club wordt er in groepje van 20 a 30
man gestart. Evengoed is het bij de eerste bocht al dringen en
voetjes aan de grond.
Als
een lekker voorproefje op de rest van de route ploeteren we over het
single track door de prut. Niet veel later het terrein af en op naar
de vliegbasis. Dit is toch een strategisch gebied dus wordt het hele peloton over luchthaven de Kooy gestuurd, gade geslagen door
verbouwereerde beveiligers die totaal geen weerstand boden aan de
overmacht aan mtb-ers.
De
veldtocht wordt voortgezet langs de bevoorradingsroute voor de regio
(het spoor) en door het voor Helderse begrippen 'natuurgebied'
Quelderduin waar de verkenners ons kriskras doorheen laten ploeteren
over niet best gedraineerde paden.
Niet
veel verder kruipen we tegen de kunstmatig opgeworpen barrières op
waar de verdedigingswerken in alle haast zijn verlaten. Zelfs de kanonnen hebben ze al meegenomen. Wel oppassen voor de enorme gaten
waar vroeger de manschappen in verschanst zaten.
De
mtb troepen naderen nu de dijk waar we nog even een glip opvangen van
de gestrande bultrug 'Johannes' die daar zijn laatste adem heeft
uitgeblazen.
We
rijden de dijk weer af en het terrein van de marine op waar de de
radarposten onschadelijk maken. De barrières die ze hier opgeworpen
hebben bestaan uit steile graspaden en venijnige klimmetjes.
Het
ergste hebben we gehad wordt gezegd. Hier pakken we weer een stuk van
de mtb route op en worstelen ons over de drassige single tracks
richting de duinen en een stukje dijk/strand. Om hier te komen nog
wel even een lekker klimmetje om opnieuw een fort, wat door de
manschappen van de vijand al verlaten is aan te treffen.
Nog
een paar kilometers en we komen aan bij de gaarkeuken waar we
versterking op doen. Hier treffen we de veldheer (Nap) in levende
lijve. Ook hij ziet het niet meer zitten en biedt mij zijn zwaard
aan.
Van
hier gaat de veldtocht door de lage landen, en laag is het hier
zeker, het water in de sloten staat bijna hoger dan het land (vandaar
de naam Nap, hier kan je wel spreken over “Onder Nap”). We
naderen het strand waar het even onduidelijk wordt waar de
legerleiding ons heen wil hebben, gaan we links- of rechtsaf. Ik kies
rechts... Remco die een stukje achter me rijdt kiest naar later bleek
links...niet zo handig van mij...
Nu
zijn de troepen uit elkaar geslagen, ik rij maar door en door en kom
na de zand kilometers opnieuw aan bij de bevoorradingspost.
Van daaruit is het nog een aantal kilometers richting DOK.
Remco
heeft wel de juiste route gekozen en worstelt zich de laatste
kilometers over het strand en door de lage landen (Onder Nap) waar
het water, prut en zand de overhand hebben.
Bij
DOK doe ik me nog tegoed aan een lekkere bak snert en na een paar
minuten herenigen de troepen zich weer om de stale rossen met een
kuub of wat Helderse troep in te laden en naar het thuisfront af te
reizen.
Een
veldtocht die zeker de moeite waard is en ik niet had willen missen.
