Toen
de inschrijving open ging had ik al wat verhalen gehoord en gelezen,
Ameland is mooi. De strand kilometers vallen best mee, deze moet je
een keer gereden hebben..
Dus
inschrijven en met de familie een appartementje geboekt. We maken er
een korte vakantie van. Op vrijdag pakken we de boot en op zaterdag
kijken we naar buiten, 't regent nu al 24 uur, dat belooft niet veel
goeds. Ook de weerprofeten voorstellen veul wind en temperaturen
onder nul. Neerslag niet noemenswaardig, dat hebben we gemerkt ;(
Zondagmorgen,
op m'n gemakkie opstaan, in bad en ontbijten. MTB uitvouwen en even
voor 10 uur op weg naar NES, best wel een beetje fris vandaag, de wereld is wat wittig geworden.
Oetzi staat al een half uur te blauwbekken bij de deur, Boyscout en Blasing arriveren met de boot van half 10 uit Holwerd. Even bijpraten en we kunnen van start, 10:34 zegt de klok.
Oetzi staat al een half uur te blauwbekken bij de deur, Boyscout en Blasing arriveren met de boot van half 10 uit Holwerd. Even bijpraten en we kunnen van start, 10:34 zegt de klok.
We
vertrekken uit Nes en pakken eerst wat polderlandschappen mee om er
in te komen. Haken aan bij een groepje jonge honden maar na een paar
honderd meter zien we wel in dat die niet goed snik zijn. We rijden
richting het Oerd langs Buren (alwaar mijn tijdelijk onderkomen
staat).
Onderweg
worden alvast wat bemoedigende woorden gesproken.
Blasing:
“Had ik al gezegd dat het stuk wat nu komt rete zwaar is en dat je
regelmatig tot je assen door de prut moet?”
Oetzi:
“Ik weet wat er komt, let maar op” en rijdt verstandig zijn eigen
tempo.
Boyscout:
“ . . .” zwijgt en denkt het er zijne van
Jaap:
“Je zult toch gewoon moeten trappen??”
Vanuit
het duin gebied rijden we richting het Oerd. Hier is het glibberen en
glijen over het plat gereden baggerland vol lang gras. Steeds vaker
zie ik vreemd soortige sporen die niet gewoon rechtdoor gaan maar
meer breed en dwars uit... vreemd zeg. Even later blijkt dat niet zo
vreemd te zijn als mijn achterwiel weg glijdt en ik plat in het gras
terecht kom... poeh er waren vast veul leukere plekken geweest waar
dit een leuk fotomoment had op geleverd.
Zompig
landschap met als toetje een lekkere prutsloot waar je tot je assen
doorheen moet. De bagger en pollen gras vliegen in het rond.
Eigenlijk was dit nog een eitje bleek later.
Even
bijkomen op een fietsstrookje, waar ik m'n fiets al hoppend van wat
overtollig gewicht ontdoe en dan hoppa weer de duinen in. Op naar de
Oerd-klim waar menig pedaleur de benen pakt. Met een lekker klein
verzetje kom ik voor op het zadel redelijk makkelijk boven, te
makkelijk want ik loop in op m'n voorganger. Net voor de top stapt
hij van de pedalen en ben ik noodgedwongen ook de pineut... jammer
voor de foto... Boven wacht het applaus van Boyscout en Blasing die
voor de wind een jasje aan trekken. Oetzi volgt niet veel later.
De
duinen door, het mulle zand ligt op ons te wachten. Over een houten
loopbrug door het zompige land de laatste duin over voor het strand.
Het
strand is, net als de wind HARD en ja we krijgen hem kado dit keer.
Met de volle noordooster in de rug schieten we vooruit, voordat je
het weet sta je weer te ploeteren bij de strandopgang. Hoewel er was
aardig door te komen.
Nog
wat leuke duinpaadjes over, een stijle klim met fotograaf, en net
voor de aftakking naar de stempelpost nog even over een sloot (toch
maar even uit het zadel).
Met de
eerste stop zijn we terug in Nes waar in de sporthal je hele
maaginhoud ligt te wachten. Wat een temperatuur verschil zeg dus niet
te lang binnen blijven en snel weer in het zadel. Buiten wacht de ijs
koude noodooster.
Rap
het bos weer in, wat gaat dat lekker zeg, up en down door het
dennenbos. Richard en Bas spuiten er vandoor en Oetzi en ik blijven
een beetje om elkaar heen draaien. Omdat de bovenbeentjes van Oetzi
wat narigheid melden neem ik een lichte voorsprong. Na het bos bij
Nes rijden we de 'zomerdijk' (met deze temperaturen zou ik het
winterdijk noemen) op wat ondanks de gunstige wind niet makkelijk
gaat. Een paar keer wordt een klaphek netjes voor me open gehouden,
da's toch lekker en kan je lekker door zonder van de pedalen te
moeten.
Het
tweede deel is het-Oerd-in-het-kwadraad, meer water, meer prut, meer
diepe voren waar je maar beter omheen kunt om al te veel nattigheid
om de benen te voorkomen (zeker bij deze arctische omstandigheden).
De
tweede stop is daar. Omdat ik wat later arriveer zijn m'n
fietsmaatjes al volgepropt met energie en emotie (over de tocht). We
blijven niet te lang en gaan weer op pad.
Even door Hollum en op naar de vuurtoren. Daar is het (nog) lekker om over de single tracks door het dennenbos te knallen. Aan de voet van de vuurtoren groeperen we weer en ga ik onwetend wat me te wachten sta vol goede moed er tegenaan. Fietspaadje op, dat wordt een makkie! Links roept Bas en net op tijd schiet ik het duinpad op omhoog omhoog omhoog. Met pijn in de benen trap ik de hoogte meters weg. Een lekkere afdaling volgt tot we weer op het fietspad zijn. Dit herhaald zich nog een keer en als we weer het fietspad af rijden, de duinen in vraag ik me hardop af hoeveel van dit soort klimmetjes er nog volgen? “Dit was het wel, van hieraf is het vlak.” Ja ja dat wel.
Even door Hollum en op naar de vuurtoren. Daar is het (nog) lekker om over de single tracks door het dennenbos te knallen. Aan de voet van de vuurtoren groeperen we weer en ga ik onwetend wat me te wachten sta vol goede moed er tegenaan. Fietspaadje op, dat wordt een makkie! Links roept Bas en net op tijd schiet ik het duinpad op omhoog omhoog omhoog. Met pijn in de benen trap ik de hoogte meters weg. Een lekkere afdaling volgt tot we weer op het fietspad zijn. Dit herhaald zich nog een keer en als we weer het fietspad af rijden, de duinen in vraag ik me hardop af hoeveel van dit soort klimmetjes er nog volgen? “Dit was het wel, van hieraf is het vlak.” Ja ja dat wel.
We
passeren weer een loopbrug over het water wat altijd weer een leuk
foto momentje oplevert. Aan het einde wacht ons nog een lekkere prut
bende waar de route bouwers zich duidelijk nog even voor dit weekend
op hebben uitgeleefd om het “dragelijk” te maken.
De
laatste loodjes komen nu...
Met
z'n vieren gaan we de uitdaging aan en rijden het strand op richting
Noord-oost. Hee dat is toevallig, de zelfde kant op als de wind...
maar dan in tegenovergestelde richting. Het zand vliegt in razend
tempo langs de wielen en dan niet omdat ik zo hard trap... Niet veel
later wordt er door de weergoden nog een schepje bovenop gedaan, de
sneeuwmachines zijn opgestart en laten die witte benden horizontaal
het strand over vliegen. Boyscout houd me aardig uit de wind en samen
trappen we met een (voor mij) aardig gangetje richting Nes. Maar
kolere wat gaat dat zwaar, nog maar een tandje lichter... en over
naar het kleine blad... na een minuut of 20 (of was het nou later of
eerder, alle begrip van afstand en tijd ontgaat je hier) moet ik echt
wat eten. De laatste stop had ik alleen een boulionnetje ingenomen,
dat was toch echt te weinig. De wind vliegt door alles heen dus toch
mar even de regenjas aan, dat helpt tegen de kou maar levert niet
meer kracht in de benen en dus snelheid op.
Ken je
dat gevoel, als je onderkaak zo koud is dat je amper meer kunt
praten? Dit is echt een helse tocht, met name door het staartje...
Een
auto van de organisatie adviseert om de eerst volgende standopgang
(of was het nou afgang) te nemen en daar via het fietspad naar Nes te
rijden. Met een groepje rijders ploeteren we ons door het mulle zand
naar boven. Hierna is het een makkie :)
Bij de
finish tref ik Oetzi, Boyscout en Blasing weer die in de rij staan om
de overtollige rommel van de MTB te spoelen. Binnen in de sporthal
mogen we onze goody bag en herdenkingsspeld in ontvangst nemen; wouw
…
Veel
blijer wordt ik van een paar krentebollen en plakken ontbijtkoek :)
Hier
neem ik afscheid van m'n fietsmaatjes van vandaag, Blasing en
Boyscout haasten zich om de boot van half 5 te halen. Oetzi gaat weer
naar z'n hotelletje en ik stap op de pedalen richting Buren waar ik
onder een hete douche en vervolgens sauna weer op temperatuur kom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten